Jej objawy opętania, jak to mogłem sam zaobserwować, sprawiają wrażenie prawdziwego opętania. Ona sama i jej rodzina cierpią na skutek tego. Także zwierzchność Kościoła powstrzymuje się od prawdziwej pomocy, z powodu zrozumiałej bojaźni przed pewnym terrorem ze strony źle usposobionych ludzi — współczesnych modernistów. Zespół Gansera (nazywany również otępieniem rzekomym) to przejaw zaburzeń dysocjacyjnych. Pacjenci dotknięci tym syndromem mogą wykazywać całkowitą amnezję oraz niezdolność do wykonywania najprostszych czynności dnia codziennego. Niektórzy badacze sugerują jednak, że zespół Gansera może być próbą symulacji w szczególnie Egzorcyzm – obrzęd poświęcenia mający na celu uwolnienie człowieka, zwierzęcia, miejsca lub przedmiotu od wpływu złego ducha. Vay Tiền Nhanh. W psychologii i naukach pochodnych opętanie uważane jest za zaburzenie psychiczne, które zgodnie z Międzynarodową Klasyfikacją Chorób ICD-10 (Światowa Organizacja Zdrowia) definiuje się jako: zaburzenie cechujące się przejściową utratą własnej tożsamości i pełnej orientacji co do otoczenia. [Opętania] obejmują wyłącznie te stany transu, które są niezależne od woli, niechciane i nie zachodzą w sytuacjach akceptowanych ze względów religijnych czy kulturowych. Opętanie jest w tej kategorii jednoznaczne z transem. Jasno widać, że zapis ten stwierdza jedynie, iż zaburzenie o powyższych cechach może wystąpić, ale brak tu zarówno konkretnych cech (wyznaczników diagnostycznych), jak i możliwych przyczyn (etiologii). Podążając tym śladem: opętanie znajduje się w grupie zaburzeń dysocjacyjnych (konwersyjnych), charakteryzujących się częściową lub całkowitą utratą prawidłowej integracji pomiędzy wspomnieniami, poczuciem własnej tożsamości, bezpośrednimi wrażeniami i kontrolą ruchów dowolnych ciała. Oprócz "opętania i transu" do tej grupy zaburzeń zalicza się: amnezję dysocjacyjną - utrata na krótki czas pamięci dotyczącej ważnych życiowo spraw, fugę dysocjacyjną - osoba może przemieszczać się po różnych miejscach i tego nie pamiętać, osłupienie dysocjacyjne - całkowite znieruchomienie w jednej pozycji ciała i niereagowanie na żadne bodźce płynące z otoczenia, dysocjacyjne zaburzenie ruchu i czucia - utrata zdolności wykonywania ruchów lub czucia, drgawki dysocjacyjne - drgawki przypominające napad padaczkowy, dysocjacyjne znieczulenie i utratę czucia zmysłowego - częściowa utrata wzroku, słuchu lub węchu. Należy podkreślić, że żaden z tych objawów nie ma podłoża organicznego (biologicznego). Te zaburzenia rozumiane są jako forma ucieczki od traumatycznych bądź egzystencjalnie trudnych doświadczeń, w wyniku których osoba tworzy zespoły mechanizmów obronnych. Objawy zwykle ustępują po zniknięciu nieprzyjemnej sytuacji. Trzymając się kwalifikacji ICD-10, należy zaznaczyć, że objawy zniewolenia duchowego (opętania) są bardzo często mylone z zaburzeniami schizotypowymi i urojeniowymi, zaburzeniami osobowości (schizoidalna, paranoiczna, chwiejna emocjonalnie), nieorganicznymi zaburzeniami snu (koszmary nocne, lęki nocne), zaburzeniami odżywiania (wymioty związane z innymi czynnikami psychologicznymi, brak apetytu), zaburzeniami występującymi pod postacią somatyczną (uporczywe bóle psychogenne, zaburzenia somatyzacyjne), zaburzeniami obsesyjno-kompulsywnymi (zaburzenia z przewagą myśli czy ruminacji natrętnych, zaburzenia z przewagą czynności natrętnych - rytuałów), jak również z zaburzeniami nerwicowymi (neurastenia, zespół depersonalizacji-derealizacji). Zakres objawów osoby zniewolonej duchowo może przybrać różne formy z powyżej wymienionych. Dokonując diagnozy różnicowej (rozpoznania), należy zwrócić uwagę na następujące kwestie: jak często występują objawy; w jakich sytuacjach się pojawiają; jaka jest historia życia pacjenta; czy jego relacja jest spójna i logiczna; jakie są geneza i charakter objawów. Częstotliwość występowania objawów W przypadku choroby psychicznej objawy występują według spójnego wzorca (np. pojawiają się w jakimś czasie i utrzymują się), więc uchwycenie związku między negatywnymi doznaniami a problemami natury psychicznej (trauma, stres, chroniczne działanie negatywnych bodźców) jest dość łatwe. Możliwe jest ustalenie bodźca, który wywołuje określoną reakcję (mentalny lub realny). W przypadku opętania częstość objawów jest bardziej chaotyczna (np. trzy epizody koszmarów sennych o treści religijnej występują dzień po dniu, a kolejne pojawiają się po miesiącu, ale już tylko dwa razy i w różnych dniach miesiąca). Objawy charakterystyczne dla zniewolenia duchowego mają nierównomierny schemat, nigdy nie wiadomo, kiedy wystąpią. Osoba może być na całej Mszy św., a objawy wystąpią dopiero następnego dnia. Objawy nie zawsze występują podczas odprawiania egzorcyzmów (nie ma więc zależności przyczynowo-skutkowej). Nie jest to zgodne z koncepcjami psychologicznymi, ujmującymi doświadczenia człowieka w związek zależnościowy (np. wyparte emocje negatywne względem religii są uwalniane w kontakcie z bodźcem, który o tej sferze przypomina). Kontekst sytuacyjny występowania objawów Istotną informacją jest miejsce występowania objawów oraz kontekst sytuacyjny (konstelacja czynników zewnętrznych). Kiedy mamy do czynienia ze zniewoleniem duchowym, osoba zaczyna odczuwać nasilenie objawów w kościele; nie ma takiego związku z innymi miejscami (szkoła, mieszkanie, sklep itd.). Osoba chora psychicznie, która nawet ma uraz związany z religią i jej symbolami (trauma), w zetknięciu z kościołem odczuwa różne dolegliwości psychosomatyczne, ale w zaburzeniach psychicznych podobne objawy (np. bóle głowy, nudności, drgawki) występują także w innych miejscach, budzących negatywne konotacje. Osoba chora psychicznie wrogo zareaguje np. na księdza ubranego w sutannę, zaś opętana zareaguje wrogo na księdza ubranego w strój świecki (nie znając go wcześniej). Przy chorobie psychicznej osoba będzie szybko reagować (np. złością) na symbole religijne pokazywane z daleka, zaś osoba zniewolona może patrzeć na krzyż z daleka, a ostra reakcja występuje dopiero, gdy tym krzyżem się ją dotknie. Biografia i spójność logiczna przedstawianych relacji W diagnozie ważna jest historia życia osoby, a zwłaszcza te elementy, które wiążą się z przebiegiem choroby. Jeżeli podobne zaburzenia psychiczne występowały u członków rodziny osoby badanej, to jest to pewna wskazówka, ale nie determinuje ona kierunku diagnozy. Jeżeli próbujemy dotrzeć do tego, co jest istotą problemu, ważna jest relacja świadków (rodziny, bliskich, znajomych) oraz relacja osoby doświadczającej problemów. Ten etap jest bardzo trudny, gdyż ludzie niechętnie opowiadają o swoich objawach (zwłaszcza tych "dziwnych", "przekraczających zdrowy rozum"), bojąc się zdiagnozowania zaburzenia psychicznego. Czasami jednak osoba chce zostać sklasyfikowana jako chora psychicznie, gdyż uznaje to za lepsze niż zniewolenie duchowe (opętanie), którego realnie doświadcza. W analizie biografii istotne są te sytuacje i wydarzenia, które badanemu wydają się wyjątkowe, a czasami nawet przekraczające zmysłowe poznanie. Ponadto ważne jest, czy w przeszłości korzystał on z usług wróżek, bioenergoterapeutów, czy sam stosuje jakieś praktyki parapsychologiczne, np. wampiryzm energetyczny, wywoływanie duchów itp. Jeżeli takie działania były podejmowane przez tę osobę, to są to przesłanki do diagnozy w kierunku opętania. Istotne jest także zebranie informacji na temat życia religijnego i rodzinnego pacjenta oraz tego, jaką koncepcję człowieka wybrał w swoim życiu i jaką realizuje wizję Boga, świata, a przede wszystkim siebie. W zbieraniu tych informacji trzeba być wyczulonym na punkcie spójności logicznej otrzymywanych danych. W przeciwieństwie do konfabulacji, urojeń itp., relacje osób opętanych są spójne; ilekroć padnie pytanie o konkretne doświadczenie z przeszłości (treść koszmaru sennego, odczucia w kościele, opis widzianych postaci) odpowiedź jest niemalże identyczna. Przy zaburzeniu psychicznym treści umysłowe (np. opis widzianej postaci) będą się zmieniać. Związane jest to z zaburzeniem procesów poznawczych i emocjonalnych. Pacjent np. raz powie, że widział jedną postać o czarnych oczach, a innym razem, że były to dwie postaci o ciemnozielonych oczach. Mówiąc o różnicowaniu między opętaniem a zaburzeniem psychicznym (z wykluczeniem zaburzeń o podłożu organicznym), należy zwrócić uwagę na decyzje (wolna wola) osoby, które w konsekwencji doprowadziły do negatywnych objawów. Wymiar wolitywny bardziej wskazuje na zniewolenie duchowe niż zaburzenie psychiczne, gdy dotyczy następujących wyborów: okultyzm, parapsychologia, odejście od relacji z Bogiem, nihilizm, hedonizm itp. Charakter doświadczanych objawów i ich geneza Jest to ważne kryterium przy diagnozie różnicowej, gdyż dotyczy struktury symptomów i ich interpretacji. Bardzo ważne jest to, jak osoba doświadczająca negatywnych stanów interpretuje te objawy, jakie ma nastawienie i zdanie na temat ich pochodzenia: czy uważa, że są to jej zachowania, czy sądzi, iż dzieją się poza jej świadomością. Przy zaburzeniu psychicznym osoba bardzo często utożsamia się z doznawanymi objawami, zaś przy opętaniu osoba odczuwa silnie, że pewne myśli, zachowania, wypowiadane słowa są dla niej obce, np. szydercze, wulgarne słowa pojawiające się w jej głowie podczas Mszy św. określa jako nie moje, gdyż ja nie mam nienawiści tak silnej względem Boga czy ludzi, aby takie rzeczy mówić; nie mam dobrej relacji z Bogiem, ale nie chcę Mu takich brzydkich rzeczy mówić. Zdarza się, że osoba nie może wytrzymać śpiewanej modlitwy - zatykając sobie mocno uszy, krzyczy z wewnętrznego bólu. Po zdarzeniu mówi, że dziwi się takiej reakcji, gdyż lubi tę modlitwę. Istotne jest tutaj także, czy te objawy mają charakter psychologiczny (mieszczą się w ramach poznania zmysłowego, emocjonalności, doznań fizycznych itd.), czy mają charakter parapsychologiczny (poznanie pozazmysłowe, odczucia przekraczające ramy emocjonalności, doznań fizycznych oraz właściwości nadprzyrodzone). Kluczowe jest to, aby nie oceniać każdego punktu z osobna, tylko poddać interpretacji wszystkie uzyskane informacje, a więc uwzględniając szeroki kontekst. Kiedy wchodzimy na płaszczyznę doświadczeń indywidualnych, niepowtarzalnych fenomenów, należy zachować zasady poznania naukowego. Dodatkowo przydaje się lekki sceptycyzm co do stawianych tez w oparciu o szczątkowe informacje. Zdarza się to, kiedy narzuca się jeden tylko możliwy punkt widzenia. Trudno sobie wyobrazić, aby osoba, która nie wierzy w istnienie zła osobowego, mogła właściwie zinterpretować pojawiające się objawy. Jednakże jest i druga strona medalu. Opierając swoje poznanie jedynie na wierze i patrząc tylko przez jeden wymiar (np. brak wiedzy z innych obszarów), nie dokona się właściwej weryfikacji. Jeżeli na początku diagnozy przyjmie się tezę, że to na pewno jest to, tylko trzeba to teraz sprawdzić, popełni się błąd przy ocenie. Złotą zasadą w tym przypadku wydaje się zasada otwartości na różne możliwości. Patrząc od strony naukowej, można sprzeczać się i dyskutować na temat fenomenu opętania, jednak patrząc przez pryzmat praktyki, zjawisko zniewolenia człowieka przez demoniczny byt to fakt, a nie irracjonalny zabobon czy zaburzenie psychiczne. Człowiek jest jednością bio-psycho-duchową i nie powinno się redukować go wyłącznie do sfery psychofizycznej. Analizując wybrany element bytu podmiotowo-osobowego, nie należy patrzeć na całość przez jego pryzmat, ale powrócić do oglądu całości z uwzględnieniem elementu, który poddało się analizie. SŁOWNICZEK POJĘĆ Egzorcyzm – egzorcyzm większy (wielki) to liturgiczna modlitwa Kościoła, sprawowana według Rytuału Rzymskiego, zastrzeżona kapłanom-egzorcystom, czyli takim, którzy mają wyraźne pozwolenie biskupa miejsca na sprawowanie egzorcyzmu. Bez tego pozwolenia kapłan może najwyżej odmówić modlitwę do Boga o uwolnienie jakiegoś człowieka. We Wprowadzeniu teologicznym i pastoralnym do rytuału RZYMSKIEGO „EGZORCYZMY I INNE MODLITWY BŁAGALNE” czytamy „…wyróżnia się egzorcyzm uroczysty, zwany wielkim lub większym, będący obrzędem liturgicznym. Z tej racji egzorcyzm mający na celu "wypędzenie złych duchów lub uwolnienie od ich demonicznego wpływu, mocą duchowej władzy, jaką Jezus powierzył Kościołowi, jest błaganiem lub żądaniem należącym do dziedziny sakramentaliów, a zatem świętym znakiem oznaczającym "skutki, przede wszystkim duchowe, osiągane przez modlitwę Kościoła" (nr11). W egzorcyzmach większych Kościół zjednoczony z Duchem Świętym błaga, aby przyszedł On z pomocą naszej słabości (por. Rz 8, 26) w walce ze złymi duchami, by nie szkodziły wiernym. Ufny w moc owego tchnienia, w jakim Syn Boży po Zmartwychwstaniu udzielił mu Ducha, Kościół działa w egzorcyzmach nie we własnym imieniu, ale tylko w imieniu Boga albo Jezusa Chrystusa, któremu winny być posłuszne wszystkie stworzenia, także diabeł i złe duchy” (nr 12). Opętanie diabelskie – Oprócz działania złego ducha w formie pokus, kuszenia, może on zaatakować ciało człowieka z zewnątrz (obsesja) lub przejąć nad nim kontrolę od wewnątrz (opętanie). Z nauki Ojców Kościoła i teologów wynika, że dusza nie może zostać „opętana” ani pozbawiona wolności, chociaż jej władza nad ciałem może być ograniczona lub uniemożliwiona przez ducha, który by opętał człowieka (por. św. Augustyn, De sp. et an., 27; Św. Tomasz z Akwinu, In II Sent., d. VIII, Q. i...). Zobacz: Zniewolenie. Zniewolenie – stan człowieka (różny od opętania, który jest poważniejszym stanem, w którym zły duch ma władzę nad ciałem człowieka), w którym zły duch (duchy) ma w swej władzy jakąś sferę w człowieku (np. emocjonalność, wyobraźnię, słuch lub inne zmysły, jakąś część ciała…) lub atakuje człowieka nie tylko pokusami, ale przez obsesje, opresje, ewentualnie powodując przymus popełniania grzesznych aktów jak w nałogu, choć nie każdy nałóg jest wynikiem zniewolenia demonicznego. Uwolnienie – uwolnienie człowieka spod wpływu demona przez jego osobistą modlitwę i wytrwałość lub przez posługę kapłana czy kapłana-egzorcysty. Według obecnej dyscypliny Kościoła egzorcyzmy większe zastrzeżone są dla kapłana-egzorcysty (wyraźnie mianowanego przez biskupa miejsca), a modlitwę o uwolnienie drugiej osoby może podjąć każdy kapłan lub diakon. Każdy wierny może modlić się do Boga (także za wstawiennictwem Świętych i Aniołów) o swoje uwolnienie. Zob. też Egzorcyzm. Temat: Przyczyny dręczenia, zniewolenia, nawiedzenia i opętania Przyczyny dręczenia, zniewolenia, nawiedzenia i opętania 1. Bałwochwalstwo (idolatria) - grzech przeciw pierwszemu przykazaniu; oddawanie boskiej czci pogańskim bóstwom, aniołom, demonom, ludziom, bożkom i przedmiotom martwym; a także wyrzeczenie się Boga. 2. Okultyzm – posługiwanie się tajemnymi energiami, mocami czy zdolnościami; wiedza tajemna i ezoteryzm. 3. Magia, wróżby, klątwy – (elementy okultyzmu) dążenie do osiągnięcia wpływu na ludzi i zdarzenia, czarowanie, przeklinanie, korzystanie z usług magów (wróżbici, wróżki, czarownice, czarownicy, czarnoksiężnicy itd.). 4. Spirytyzm - wywoływanie duchów, bytów astralnych, aniołów, przewodników itd. za pomocą różnych technik w celu zdobycia ukrytej wiedzy, wskazówek, porad życiowych, poznania przyszłości. 5. Leczenie "naturalne" - medycyna niekonwencjonalna, paramedycyna, różne terapie "naturalne" bazujące na tajemniczych i nie zweryfikowanych przez naukę energiach. 6. Manipulowanie świadomością - przez dźwięk i odurzanie się, wchodzenie w trans i techniki manipulacji na świadomości poprzez dźwięk. 7. Pozostałe - grzech, nałogi, perwersje seksualne. Dopust Boży. 1. Bałwochwalstwo (idolatria) - grzech przeciw pierwszemu przykazaniu; oddawanie boskiej czci pogańskim bóstwom, aniołom, demonom, ludziom, bożkom i przedmiotom martwym; a także wyrzeczenie się Boga. a) aktywne: * Sekty satanistyczne, kult upadłego anioła, zawarcie paktu z diabłem w myślach albo na piśmie (cyrograf), odbywanie rytuałów satanicznych (w tym czarna msza, gwałty, zabójstwa, okaleczanie i tortury). * Satanizm “intelektualny” jako bunt przeciw Bogu i moralności, uznający demona za ciemną stronę osobowości człowieka, a nie jako realną postać, afirmacja zła. * Czczenie starożytnych, pogańskich bóstw (Gaja, Thor, Pan, Set, Krisna i in.) w sektach lub samodzielnie. * Oddawanie hołdu ludziom podającym się za Boga lub jego wcielenia (np. Sai Baba). * Czczenie miejsc i przedmiotów (miejsca tajemne, totemy, amulety). * Szamanizm współczesny, neopoganizm. * Mantrowanie (przywoływanie, recytowanie imion), śpiewanie pieśni i recytowanie modlitw mających związek z pogaństwem. b) pasywne: * Bierne uczestnictwo w bałwochwalczych rytuałach. * Przebywanie w miejscach, gdzie odbywały się rytuały satanistyczne i pogańskie. * Noszenie amuletów i talizmanów, posiadanie figurek bożków, diabłów, tajemnych znaków itd. * Nieświadome mantrowanie, śpiewy i modlitwy pogańskie. 2. Okultyzm – posługiwanie się tajemnymi energiami, mocami czy zdolnościami; wiedza tajemna i ezoteryzm. a) aktywne: * Ezoteryzm – poszukiwanie tajemnej wiedzy, uczestnictwo w sektach ezoterycznych, alchemia, masoneria, kabała. teozofia, parapsychologia, gnoza, itp. kursy wiedzy tajemnej, szkoły waldorfskie, różokrzyż itd. * Jasnowidztwo – odczytywanie wydarzeń przyszłych i przeszłych. * Telepatia – odczytywanie myśli na odległość, próby “przejęcia kontroli“ albo wywierania wpływu nad innymi ludźmi. * Inicjacja w praktyki jogistyczne dotyczące świadomości, medytacje transcedentalne i inne wschodnie praktyki o jawnym lub ukrytym charakterze religijnym. * Wiele form “rozwijania duchowości” w ramach wschodnich sztuk walki, operowanie energią chi (także w tai-chi), zen. * Szukanie porad u jasnowidzów, telepatów itd. b) pasywne: * Pozwalanie innym osobom na operowanie energiami na sobie np. w celach leczniczych. * Nieświadome (np. w dzieciństwie) poddanie się takim praktykom. 3. Magia, wróżby, klątwy – (elementy okultyzmu) dążenie do osiągnięcia wpływu na ludzi i zdarzenia, czarowanie, przeklinanie, korzystanie z usług magów (wróżbici, wróżki, czarownice, czarownicy, czarnoksiężnicy itd.). a) aktywne: * Magia "czarna" i "biała", wszystkie praktyki czarownictwa, makumba, voodoo, wicca i in. * Samodzielne czarowanie, jak i uczęszczanie do magów w celu szkodzenia innym. * Maleficium - rzucanie uroków, klątwy na przedmioty i osoby, złorzeczenie, przeklinanie. * Wróżbiarstwo - dążenie do poznania przyszłości (wróżby, kartomancja, chiromancja, tarot, karty anielskie, astrologia, horoskopy, numerologia). * Tworzenie talizmanów albo przedmiotów mających zaszkodzić innym (fattura), korzystanie z amuletów (pierścień atlantów, wisiorki, tajemnicze znaki, remedia). b) pasywne: * Padnięcie ofiarą zaczarowania, złorzeczenia, przekleństwa, klątwy, uroków (maleficium). * Czytanie horoskopów i książek magicznych, choćby z ciekawości. * Przechowywanie talizmanów, amuletów, przedmiotów z różnych kultów lub poddawanych rytuałom (fattura). * Zabawia w magię w dzieciństwie. 4. Spirytyzm - wywoływanie duchów, bytów astralnych, aniołów, przewodników itd. za pomocą różnych technik w celu zdobycia ukrytej wiedzy, wskazówek, porad życiowych, poznania przyszłości. a) aktywne: * Nekromancja, gusła, przywoływanie dusz osób zmarłych i próby nawiązywania z nimi kontaktu. * Mediumizm i dążenie do samoopętania przez siły duchowe, wywoływanie duchów, wirujące stoliki, talerzyki itd. * Tabliczka oui-ja, pismo automatyczne i inne formy automatycznego przekazu i komunikowania się z tajemnymi bytami. * UFO i próby nawiązania kontaktu z "cywilizacjami pozaziemskimi". * Podróże astralne, channeling (kanałowanie) i inne praktyki mające na celu kontaktować z bytami astralnymi, duchowymi przewodnikami, aniołami itd. * Świeckie egzorcyzmy. * Ubanda, candomble (element capoeira) przywoływanie duchów, rzekomych opiekunów (np. poprzez śpiewy w obcych językach, które mają wywołać jakiegoś ducha/demona). b) pasywne: * Bierne uczestniczenie w wyżej wymienionych praktykach. * Przebywanie w miejscach, gdzie odbywały się seanse spirytystyczne i wymienione wyżej praktyki. * Uczęszczanie do niebezpiecznych miejsc i osób związanych z kultami, sektami, okultyzmem, wróżbiarstwem, spirytyzmem, gnozą. 5. Leczenie "naturalne" - medycyna niekonwencjonalna, paramedycyna, różne terapie "naturalne" bazujące na tajemniczych i nie zweryfikowanych przez naukę energiach. a) aktywne: * Bioenergoterapia, bioterapia, reiki. * Różdżkarstwo, wahadlarstwo, feng-shui, piramidki energetyczne. * Stosowanie odpromienników. * Hipnoza, autohipnoza (poza gabinetami lekarskimi). * Homeopatia (nie mylić z ziołolecznictwem!). * Leczenie na odległość, np. przez ekran telewizora, przekazywanie jakichś mocy, fluidów itd. * Akupunktura i akupresura, leczenie “energią chi”, otwieranie tzw kanałów energetycznych, czakramów. * Leczenie psychotroniczne i biotroniczne. * Mudry, ayurveda. * Leczenie kolorami, kamieniami, kryształami, metalami. * Metoda Silvy, terapia gestalt. * Hagioterapia, kinezjologia edukacyjna, uzdrawianie energią rąk i gestami. * Irydologia – diagnoza z obserwacji tęczówki oka. * OOBE (out of body experience) – wychodzenie poza ciało i świadome śnienie (lucid dream). * Terapie reinkarnacyjne, odkrywanie swoich rzekomych poprzednich wcieleń, rebirthing. b) pasywne: * Poddawanie się wszystkim powyższym terapiom (np. w dzieciństwie).. * Sąsiedztwo odpromienników i remediów. * Zażycie mikstur przygotowywanych przez szamanów i uzdrawiaczy (energetyzowane zioła, proszki Sai Baby); spożywanie pokarmów poświęconych jakiemuś bóstwu (jak posiłki wyznawców Kryszny). 6. Manipulowanie świadomością - przez dźwięk i odurzanie się, wchodzenie w trans i techniki manipulacji na świadomości poprzez dźwięk. a) aktywne: * Manipulowanie poprzez dźwięki, przekazywanie treści bałwochwalczych (np. satanistycznych), okultystycznych, spirytystycznych itd. * Mantrowanie, powtarzanie i śpiewanie pieśni poświęconych jakimś bóstwom (capoeira, krisna itd.). * Odurzanie się narkotykami, alkoholem i środkami odurzającymi. b) pasywne: * Muzyka usypiająca świadomość, wchodzenie w stany alfa, trans itp. (także w technikach uczenia się, szybkiego czytania itd). * Słuchanie muzyki z przekazem podprogowym, zarówno sataniczna, jak i tzw. relaksacyjna. * Blackmetal, hard-rock, deathmetal i formy muzyki satanicznej z bezpośrednim lub ukrytym przekazem. * Muzyka identyfikowana z rożnymi kultami (np. rastafarianizm). * Muzyka techno i inne formy przekazu dźwiękowego wpływające na świadomość człowieka (doprowadzanie do transu i ograniczenia samokontroli). 7. Pozostałe - grzech, nałogi, perwersje seksualne. Dopust Boży. . * Dobrowolne, świadome i długotrwałe pozostawanie w grzechu ciężkim i nałogach. * Perwersja seksualna, zboczenia płciowe. * Gry komputerowe i inne z wątkami satanistycznymi i okultystycznymi. * Aborcja, zabójstwa, zbrodnie. * Inicjatywa własna demona - zdarza się w sytuacjach wyjątkowych, że Bóg toleruje chwilowe działanie złego ducha na człowieka, dla wzrostu jego świętości, pomimo, że zło nie jest zgodne z wolą Bożą (por. przypadek Hioba, św. Jana Vianneya, Matka Teresa z Kalkuty), a także o charakterze ekspiacyjnym (Anneliese Michel). POMOC:

objawy opętania dręczenia lub zniewolenia